وایکینگ ها در نبرد چه می پوشیدند؟

وایکینگ ها به طور بدنامی با سفرهای طولانی و تهاجمات بی امان همراه بوده اند که مسیر تاریخ را از 800 پس از میلاد تغییر داد. از آنجایی که آنها همیشه درگیر یورش ها و زد و خوردها بودند، این امر رایج است که لباس آنها برای مقاومت در برابر عناصر خارجی طراحی شده است.

آنها علاوه بر اینکه جنگجویان بسیار خوبی بودند، بافندگان ماهری بودند و لباس های محافظ برای نبردها و دمای انجماد در سرزمین خود می ساختند. در این مقاله، لباس‌های مختلف وایکینگ‌ها و جزئیات پیچیده را بررسی می‌کنیم که از دانستن آن متعجب خواهید شد!

فهرست محتوا

شواهد باستان شناسی از لباس وایکینگ ها

به گفته باستان شناسان، بیشتر وایکینگ ها کشاورزان میانسالی بودند که ساده و کاربردی می پوشیدند. تن پوش. [1]

Ulla Mannering، باستان‌شناسی که در مورد منسوجات اروپای شمالی تحقیق می‌کند، توضیح می‌دهد که حتی کسانی که در جنگ‌های بی‌رحمانه و تجارت هیجان‌انگیز خارج از کشور شرکت می‌کنند، برای انسان امروزی ساده به نظر می‌رسند.

در حالی که آداب و رسوم وایکینگ‌ها در برنامه‌ها و فیلم‌های تلویزیونی مختلف عجیب به نظر می‌رسند، جنگجویان وایکینگ لباس‌هایی بسیار درشت‌تر و تکه‌تکه‌تر از پارچه‌های بافته‌شده امروزی می‌پوشیدند. محققان از طریق نمونه‌هایی که در قبرها و کیسه‌ها یافت می‌شوند، حس کلی از سبک وایکینگ دارند.

در چند خط بعدی به توضیح بیشتر در مورد سبک لباس خواهیم پرداخت.

پیتر نیکولای آربو، مالکیت عمومی، از طریق ویکی‌مدیا کامانز

چه نوع لباسی می پوشیدند؟

وایکینگ ها آنچه را که می توانستند می پوشیدند. در بیشتر دوران وایکینگ ها، مهاجمان وایکینگ به زره و سلاح های دزدیده شده از دشمنان خود علاقه داشتند. یک سلسله مراتب اجتماعی در میان مردم نورسمن وجود داشت که از لباس به عنوان نماد موقعیت و ثروت خود استفاده می کردند.

از آنجایی که عصر وایکینگ ها بیش از سه قرن طول کشید، سبک و لباس آنها در نهایت با گذشت زمان تغییر کرد.

از طریق Heimskringla، ما ایده روشنی از جنگجویان پادشاه اولاف هارالدسون بدست می آوریم که در "کت های پست حلقه ای و کلاه ایمنی خارجی" مسلح بودند. این نشان می دهد که تجهیزات خارجی به کیفیت بهتر از لباس های نبرد نورس شهرت داشتند.

مردان چه می پوشیدند؟

اسکاندیناویایی ها هنگام بافتن کت و شنل خود از هنرهای ظریفی استفاده می کردند. علی‌رغم این کلیشه که وایکینگ‌ها فقط از قطعات ناهموار و عجیب و غریب استفاده می‌کردند، آن‌ها از خزهای عجیب و غریب و ظریف استفاده می‌کردند.

البته این خزهای وارداتی فقط برای طبقات بالاتر قابل دسترسی بود. Mannering توضیح می دهد که این لباس ها از طبقات بالاتر به همتایان طبقه پایین تر منتقل شده اند.

از آنجایی که مردان وایکینگ در معرض هوای سخت و نبردهای بی وقفه قرار می گرفتند، برای آنها مهم بود که در لحظات سخت گرم نگه داشته شوند.

لباس های پایه در ماه های سردتر ضخیم و درشت بودند. مردان تونیک هایی می پوشیدند که با نمادها یا نقش ها برجسته شده بود. به همراه این، یک لباس بیرونی - معمولاً یک کت و شلوار - اضافه شدبرای گرم نگه داشتن آنها کفش های وایکینگ با اثاثیه چرمی مشخص می شدند و از فرآیندی به نام تکنیک "کفش چرخشی" ساخته می شدند.

Ingwik، CC BY-SA 3.0، از طریق Wikimedia Commons

زنان چه می‌پوشیدند؟

زنان مانند مردان لباس های ضخیم به سبک بند و همراه با شنل های محکم می پوشیدند. این لباس‌ها عمدتاً از پشم یا کتان ساخته می‌شدند و در برابر دمای غیرقابل تحمل محافظت می‌شدند.

دوران وایکینگ در زمانی وجود داشت که دمای پایین معمول بود. برای زنان نیز گرم نگه داشتن بسیار مهم بود. درست مانند مردان، یک لایه زیرین کتانی و یک لباس بند پشمی روی آن می پوشیدند.

زنان شنل های محکمی بر روی این لباس می پوشیدند که معمولاً از خز یا پشم تهیه می شد. ابریشم در دسترس بود، اما باید وارد می شد، بنابراین عموماً برای اعضای نخبه جامعه وایکینگ ها قابل دسترسی بود.

جنگجویان وایکینگ چه می پوشیدند؟

ما قبلاً می دانیم که وایکینگ ها به دلیل حملات به صومعه های مسیحی و توصیف اغراق آمیز آنها توسط مسافران متعدد، شهرت وحشیانه ای داشتند. وقتی صحبت از لباس جنگی به میان می‌آید، آنها با شرایط جنگ در منطقه سازگار شدند.

بنابراین هنگامی که وایکینگ ها به یک منطقه خاص حمله کردند، به دلیل سرقت و غارت زیور آلات، زره، سلاح و جواهرات منطقه نیز بدنام بودند.

در زیر تعدادی از آنها فهرست شده استلباس‌های جنگجوی وایکینگ که در طول حملات و نبردها می‌پوشیدند.

زره لاملار وایکینگ

لباس هایی که در طول نبردهای گسترده پوشیده می شد بسیار قوی تر از لباس های معمولی بود. زره لایه ای یک اصطلاح عامیانه برای زره ​​فلزی بود که در معنای عام شبیه به زنجیر بود.

بیش از 30 لاملار در سال 1877 یافت شد که ثابت می کند وایکینگ ها آنها را در طول نبردها می پوشیدند.

Dzej، CC BY-SA 3.0، از طریق Wikimedia Commons

این لباس معمولاً با پیوند دادن صفحات آهنی یا فولادی زیادی با استفاده از چرم ساخته می‌شد. زره‌های لایه‌ای در ارائه امنیت به جنگجویان مؤثر بود، اما به اندازه ی زنجیره‌ای قدرتمند نبود. از این رو، دلیل اینکه بسیاری از پادشاهان دانمارکی از سرزمین های مرزی زنجیر را وارد می کردند.

پست زنجیره ای

همراه با زره های لایه ای، پست های زنجیره ای به طور گسترده ای توسط جنگجویان وایکینگ نیز استفاده می شد. آن‌ها پیراهن‌های زنجیری می‌پوشیدند که از حلقه‌های آهنی متصل به یکدیگر ساخته شده بود. این تصویر را نباید با کت و شلوارهای فولادی حجیمی که شوالیه ها می پوشند اشتباه گرفت.

پست زنجیره ای به طور گسترده توسط وایکینگ ها به عنوان راهی برای محافظت از خود در برابر ضربات استفاده می شد. شواهد آن در اسکاندیناوی یافت شده است، جایی که وایکینگ ها آن را با استفاده از الگوی 4-1 ساخته اند.

زره چرمی

زره چرمی یکی از در دسترس ترین زره ها در دوران وایکینگ ها بود.

معمولاً از تکه های چرمی ساخته می شد و برای محافظت بیشتر با لباس های پشمی ضخیم پوشانده می شد. بیشتر در بین بودجنگجویان درجه یا مقام پایین. زره وایکینگ لاملا معمولاً توسط نخبگان یا جنگجویان رده بالا پوشیده می شد.

کلاه ایمنی

زره وایکینگ بدون کلاه ایمنی متمایز و قوی ناقص بود.

کلاه های وایکینگ به طور خاص به عنوان کلاه بینی شناخته می شدند. آنها برای محافظت از سر و محافظت از خود در برابر دشمن کلاه ایمنی به سر می کردند. برخی از کلاه های فلزی سر و کل صورت را پوشانده بودند، در حالی که برخی دیگر برای پنهان کردن جزئی صورت استفاده می شدند.

Helgi Halldórsson از ریکیاویک، ایسلند، CC BY-SA 2.0، از طریق Wikimedia Commons

کلاه‌های آهنی توسط جنگجویان وایکینگ متشکل از کلاهک آهنی مخروطی استفاده می‌شد. دستگاه بینی و محافظ چشم از آنجایی که تهیه آهن گران بود، بسیاری از کلاه ایمنی چرمی را ترجیح می‌دادند زیرا ارزان‌تر و به راحتی در دسترس بودند.

کلاه‌های شاخدار ادعایی که توسط فرهنگ عامه به نمایش گذاشته شده‌اند، توسط مورخان بسیار گمانه‌زنی می‌شوند، زیرا تنها کلاه ایمنی وایکینگ‌ها بدون شاخ بود. [2] علاوه بر این، کلاه‌های شاخدار در میدان جنگ واقعی غیرعملی است.

کمربند چرمی

طبق منابع مکتوب، وایکینگ‌ها دوست داشتند به زره‌های جنگی خود کمک کنند. [3] بسیاری از جنگجویان کمربندهای چرمی را به شلوار خود می بستند تا سلاح های خود را به طور یکپارچه حمل کنند.

کمربند چرمی عمدتاً روی تونیک‌های بلند پوشیده می‌شد و از آن برای حمل سلاح‌هایی مانند تبر، چاقو و شمشیر استفاده می‌شد.

شنل

در آخر از شنل های سنگین استفاده شدتوسط جنگجویان وایکینگ زمانی که مجبور بودند از میان دماهای یخبندان یا مناطق ناشناخته عبور کنند. این روپوش ها اغلب به عنوان یک لایه اضافی برای زره ​​جنگی که در زیر آن پوشیده می شد، عمل می کردند.

سلاح های وایکینگ

سلاح های وایکینگ بخش مهمی از زندگی روزمره اسکاندیناوی ها بود. باستان شناسان شواهدی را از دریاچه ها، گورها و میدان های جنگ برای توجیه سلاح های برجسته ای که توسط آنها استفاده می شود، یافته اند.

در حالی که سلاح‌های دیگری وجود داشت، نیزه، سپرها و تبرها جزء لاینفک سیستم دفاعی جنگجویان وایکینگ بودند.

سپر وایکینگ ها

وایکینگ ها به خاطر سپرهای بزرگ و گرد خود معروف بودند. این سپرها از تخته های چوبی به اندازه یک متر ساخته می شدند و به هم می پیچیدند. یک سوراخ در مرکز به جنگجو اجازه می داد تا سپر را به درستی در دست بگیرد. مواد دیگری مانند صنوبر، توسکا و چوب صنوبر نیز برای ساخت آنها استفاده شد.

Wolfgang Sauber, CC BY-SA 3.0، از طریق Wikimedia Commons

گاهی اوقات، سپرها با چرم پوشانده شده بودند و با تصاویر قهرمانان اسطوره ای نقاشی شده بودند. یکی از ویژگی های زره ​​جنگ وایکینگ ها، این سپرها برای محافظت قابل توجه در برابر ضربات وارده استفاده می شد.

نیزه های وایکینگ

نیزه های وایکینگ یکی دیگر از سلاح های رایج مورد استفاده وایکینگ ها بود. این نیزه ها طراحی منحصر به فرد خود را داشتند - سرهای فلزی با تیغه تیز که بر روی محورهای چوبی نصب شده بود.

طول محور معمولاً 2 تا 3 متر بود و ساخته می شدند.از درختان زبان گنجشک هر نیزه برای هدف خاصی طراحی شده بود، اعم از پرتاب، خرد کردن یا بریدن.

تبر

به عنوان متداول ترین سلاح دستی، تبرها بیشتر توسط وایکینگ های معمولی استفاده می شد. این سرهای تبر معمولاً از آهن فرفورژه با لبه فولادی ساخته می شدند و نسبتاً ارزان تر از سر نیزه بودند.

Chaosdruid، مالکیت عمومی، از طریق Wikimedia Commons

آنها به سمت دشمن پرتاب شدند یا تاب خوردند تا فوراً سر آنها را جدا کنند. تبر Dane Axe که یک تبر بزرگ با دو دست بود، توسط نخبگان جنگجو در نبردهای برجسته استفاده می شد.

نتیجه

از این رو، وایکینگ ها گروهی از مردم بودند که خود را از طریق روش، لباس و فرهنگ خود از دیگران متمایز می کردند. جنگجویان و زنان وایکینگ، هر چند افسانه‌ای بودند، در تمام جنبه‌های زندگی‌شان ماهر و سرسخت بودند.

آنها با تاریخ چشمگیر و فرهنگ قابل توجه، توانستند با اراده و اراده محض خود برای چندین دهه بر بسیاری از مناطق غالب شوند.