زندگی روزمره در مصر باستان

وقتی به مصریان باستان فکر می کنیم، تصویری که به آسانی در ذهن ما ظاهر می شود انبوهی از کارگران است که برای ساختن یک هرم عظیم تلاش می کنند، در حالی که ناظران شلاق دار به طرز وحشیانه ای آنها را تشویق می کنند که به جلو بروند. از طرف دیگر، ما کشیش های مصری را تصور می کنیم که در حال توطئه برای احیای یک مومیایی، فریاد می خوانند.

خوشبختانه، واقعیت برای مصریان باستان کاملاً متفاوت بود. بیشتر مصریان معتقد بودند که زندگی در مصر باستان بسیار عالی است، به طوری که دید آنها از زندگی پس از مرگ ادامه ابدی زندگی زمینی آنها بود. برای مهارت ها و کار خود پرداخته اند. در مورد صنعتگران، آنها به عنوان استادان صنعت خود شناخته می شدند.

فهرست مطالب

حقایقی درباره زندگی روزمره در مصر باستان

• جامعه مصر باستان از دوره پیش از سلسله (حدود 6000 تا 3150 قبل از میلاد) به بعد بسیار محافظه کار و بسیار طبقه بندی شده بود
• بیشتر مصریان باستان معتقد بودند که زندگی به قدری الهی کامل است که بینش آنها از زندگی پس از مرگ ابدی است. ادامه حیات زمینی خود
• مصریان باستان به زندگی پس از مرگ اعتقاد داشتند که در آن مرگ صرفاً یک انتقال بود
• تا حمله پارسیان در سال 1394. 525 قبل از میلاد، اقتصاد مصر به درستی از سیستم مبادله ای استفاده می کرد و مبتنی بر کشاورزی و گله داری بود
• زندگی روزانه در مصر براز زمان خود بر روی زمین تا حد امکان لذت می بردند
• مصرهای باستان زمانی را با خانواده و دوستان می گذراندند، بازی و ورزش می کردند و در جشنواره ها شرکت می کردند
• خانه ها از آجرهای گلی خشک شده در آفتاب ساخته می شدند و سقف های مسطح داشتند. ، آنها را در داخل خنک تر می کند و به مردم اجازه می دهد در تابستان روی پشت بام بخوابند
• خانه ها دارای حیاط های مرکزی بودند که در آن پخت و پز انجام می شد
• کودکان در مصر باستان به ندرت لباس می پوشیدند، اما اغلب از طلسم های محافظ در اطراف استفاده می کردند. گردن آنها به عنوان نرخ مرگ و میر کودکان بالا بود

نقش اعتقاد آنها به زندگی پس از مرگ

آثار تاریخی دولتی مصر و حتی مقبره های شخصی ساده آنها برای گرامیداشت زندگی آنها ساخته شد. این برای تشخیص این بود که زندگی یک فرد آنقدر اهمیت دارد که در تمام ابدیت به یادگار بماند، چه فرعون باشد و چه کشاورز فروتن.

اعتقاد پرشور مصریان به زندگی پس از مرگ که در آن مرگ صرفاً یک انتقال بود، مردم را برانگیخت تا زندگی خود را ارزش زیستن ابدی کنند. از این رو، زندگی روزمره در مصر بر لذت بردن از زمان خود بر روی زمین تا حد امکان متمرکز بود.

جادو، معات و آهنگ زندگی

زندگی در مصر باستان برای معاصران قابل تشخیص است. حضار. زمان با خانواده و دوستان با بازی، ورزش، جشنواره و کتابخوانی کامل شد. با این حال، جادو در جهان مصر باستان نفوذ کرد. جادو یا هکا قدیمی‌تر از خدایانشان بود و نیروی عنصری بود که خدایان را قادر به حملنقش های خود را نشان دهند. خدای مصری هکا که وظیفه مضاعف را به عنوان خدای پزشکی انجام داد، مظهر جادو بود.

مفهوم دیگری که در قلب زندگی روزمره مصری ها قرار داشت، معات یا هماهنگی و تعادل بود. تلاش برای هماهنگی و تعادل برای درک مصری ها از نحوه کار جهان آنها اساسی بود. معات فلسفه راهبری بود که زندگی را هدایت می کرد. هکا ma'at را فعال کرد. با حفظ تعادل و هماهنگی در زندگی، مردم می توانستند به طور مسالمت آمیز همزیستی کنند و به طور جمعی همکاری کنند.

مصریان باستان معتقد بودند که شاد بودن یا اجازه دادن به چهره "درخشش" به معنای آن است که در زمان قضاوت، قلب خود را روشن می کند. اطرافیان خود را سبک کنید.

ساختار اجتماعی مصر باستان

جامعه مصر باستان از همان اوایل دوره پیش از سلسله مصر (حدود 6000-3150 قبل از میلاد) بسیار محافظه کار و بسیار طبقه بندی شده بود. در راس پادشاه بود، سپس وزیر او، اعضای دربار او، "نومارک ها" یا فرمانداران منطقه، ژنرال های نظامی پس از پادشاهی جدید، ناظران کارگاه های دولتی و دهقانان آمدند.

محافظه کاری اجتماعی منجر به حداقل تحرک اجتماعی برای اکثریت تاریخ مصر. بیشتر مصریان بر این باور بودند که خدایان نظم اجتماعی کاملی را تعیین کرده اند که آیینه ای از خود خدایان است. خدایان همه آنچه را که نیاز داشتند به مصریان هدیه داده بودند و پادشاه به عنوان واسطه آنها بهترین مجهز برای تفسیر و اجرای اراده آنها بود.

ازدوره قبل از دودمان تا پادشاهی قدیم (حدود 2613-2181 قبل از میلاد) این پادشاه بود که به عنوان میانجی بین خدایان و مردم عمل کرد. حتی در اواخر پادشاهی جدید (1570-1069 قبل از میلاد) زمانی که کشیشان تبیایی آمون پادشاه را از نظر قدرت و نفوذ تحت الشعاع قرار داده بودند، پادشاه همچنان مورد احترام قرار می‌گرفت که از نظر الهی سرمایه‌گذاری شده بود. این مسئولیت پادشاه بود که مطابق با حفظ معاات حکومت کند.

طبقه بالای مصر باستان

اعضای دربار سلطنتی پادشاه از آسایشی مشابه با پادشاه برخوردار بودند، اگرچه با سابقه کمی مسئولیت ها نومرهای مصر به راحتی زندگی می کردند، اما ثروت آنها به ثروت و اهمیت منطقه آنها بستگی داشت. این که آیا یک نومارک در یک خانه کوچک زندگی می کرد یا یک قصر کوچک به ثروت یک منطقه و موفقیت شخصی آن نومارک بستگی داشت.

پزشکان و کاتبان در مصر باستان

پزشکان مصر باستان باید برای خواندن متون پزشکی مفصل آنها سواد بالایی داشته باشید. از این رو، آموزش کاتبان را آغاز کردند. اعتقاد بر این بود که بیشتر بیماری ها از خدایان سرچشمه می گیرند یا برای درس آموزی یا مجازات. بنابراین پزشکان باید از کدام روح شیطانی آگاه می شدند. روح یا خدا می تواند مسئول این بیماری باشد.

ادبیات مذهبی آن زمان شامل رساله های جراحی، شکستگی استخوان، دندانپزشکی و درمان بیماری ها بود. با توجه به اینکه زندگی مذهبی و سکولار از هم جدا نبود، پزشکان از هم جدا بودندمعمولاً کشیشان تا بعدها که این حرفه سکولار شد. زنان می‌توانستند طبابت کنند و پزشکان زن رایج بودند.

مصریان باستان معتقد بودند که خدای دانش، توت، کاتبان آنها را انتخاب می‌کرد و بنابراین کاتبان از ارزش بالایی برخوردار بودند. کاتبان مسئول ثبت وقایع بودند تا اطمینان حاصل کنند که آنها تبدیل به توت ابدی خواهند شد و اعتقاد بر این بود که همسرش سشات سخنان کاتبان را در کتابخانه های بی نهایت خدایان نگه می دارد.

نوشته یک کاتب توجه خود خدایان را به خود جلب کرد و بدین ترتیب باعث شد آنها جاودانه تصور می‌شد که سشات، الهه مصری کتابخانه‌ها و کتابداران، آثار هر یک از کاتبان را شخصاً در قفسه‌های خود قرار می‌دهد. اکثر کاتبان مرد بودند، اما کاتبان زن هم بودند. کشیش ها برای انجام وظایف مقدس خود، به ویژه مراسم مرده زنی، نیاز به خواندن و نوشتن داشتند.

ارتش مصر باستان

تا آغاز سلسله دوازدهم پادشاهی میانه مصر، مصر هیچ جایگاهی نداشت. ارتش حرفه ای قبل از این پیشرفت، ارتش شامل شبه نظامیان منطقه ای اجباری بود که معمولاً برای اهداف دفاعی توسط نومارک فرماندهی می شدند. این شبه‌نظامیان را می‌توان در مواقع ضروری به پادشاه اختصاص داد.

Amenemhat I (حدود 1991-1962 پ. فرماناین اقدام به طور قابل توجهی اعتبار و قدرت نومارک ها را تضعیف کرد.

از این نقطه به بعد، ارتش متشکل از افسران طبقه بالا و سایر رده های پایین تر بود. ارتش فرصتی را برای پیشرفت اجتماعی فراهم کرد، که در سایر مشاغل وجود نداشت. فراعنه‌هایی مانند توتموس سوم (1458-1425 پ.م.) و رامسس دوم (1279-1213 پ. می ترسیدند اگر در آنجا بمیرند نتوانند به زندگی پس از مرگ سفر کنند. این باور به سربازان مصری در مبارزات انتخاباتی نفوذ کرد و ترتیباتی برای بازگرداندن اجساد مردگان مصری برای دفن به مصر انجام شد. هیچ مدرکی مبنی بر خدمت زنان در ارتش وجود ندارد.

آبجوسازان مصر باستان

در جامعه مصر باستان، آبجوسازان از موقعیت اجتماعی بالایی برخوردار بودند. صنعت آبجو برای زنان و زنان صاحب و مدیریت آبجوسازی باز بود. با قضاوت بر اساس سوابق اولیه مصر، به نظر می رسد که آبجوسازی ها نیز به طور کامل توسط زنان اداره می شدند.

آبجو به مراتب محبوب ترین نوشیدنی در مصر باستان بوده است. در اقتصاد مبادله ای، به طور منظم به عنوان پرداخت برای خدمات ارائه شده استفاده می شد. کارگران اهرام بزرگ و مجتمع سردخانه در فلات جیزه سه بار در روز یک جیره آبجو دریافت کردند. باور عمومی بر این بود که آبجو هدیه ای از طرف خدا بوده استاوزیریس به مردم مصر. تننت، الهه مصری آبجو و زایمان، خود بر آبجوسازی های واقعی نظارت می کرد.

مردم مصر به قدری به آبجو نگاه می کردند، به طوری که وقتی فرعون یونانی کلئوپاترا هفتم (69 تا 30 قبل از میلاد) مالیات آبجو را دریافت کرد، او به او پرداخت. محبوبیت برای این مالیات انحصاری نسبت به تمام جنگ‌های او با روم به شدت کاهش یافت.

کارگران و کشاورزان مصر باستان

به طور سنتی، اقتصاد مصر تا قبل از حمله پارسیان در سال 525 پ.م. مصریان باستان که عمدتاً بر کشاورزی و گله داری استوار بودند، از واحد پولی به نام دبن استفاده می کردند. یک دبن معادل دلار مصر باستان بود.

خریداران و فروشندگان مذاکرات خود را بر اساس دبن انجام می‌دادند، اگرچه هیچ سکه واقعی دبن ضرب نشده بود. یک دبن معادل تقریباً 90 گرم مس بود. قیمت کالاهای لوکس در نقره یا طلا بود.

از این رو طبقه اجتماعی پایین مصر نیروگاه تولید کالاهای مورد استفاده در تجارت بود. عرق آنها شتابی را فراهم کرد که در آن کل فرهنگ مصر شکوفا شد. این دهقانان همچنین نیروی کار سالیانه را تشکیل می‌دادند که مجموعه‌های معابد، بناهای تاریخی و اهرام بزرگ مصر را در جیزه می‌ساختند.

هر سال رودخانه نیل در کرانه‌های آن طغیان می‌کرد و کشاورزی را غیرممکن می‌کرد. این کار کارگران مزرعه را آزاد کرد تا برای کار در پروژه های ساختمانی پادشاه بروند. به آنها پول داده شدنیروی کار

اشتغال مداوم در ساخت اهرام، مجتمع های سردخانه آنها، معابد بزرگ و ابلیسک های یادبود شاید تنها فرصت برای تحرک رو به بالا در دسترس طبقه دهقان مصر بود. سنگ تراش ها، حکاکی ها و هنرمندان ماهر در سراسر مصر تقاضای زیادی داشتند. مهارت‌های آن‌ها در مقایسه با هم‌عصران بی‌مهارت‌شان که عضله‌ای برای انتقال سنگ‌های عظیم ساختمان‌ها از معدن خود به محل ساخت‌وساز فراهم می‌کردند، بهتر پرداخت می‌شد.

همچنین برای کشاورزان دهقان این امکان وجود داشت که موقعیت خود را با تسلط بر یک صنعت ارتقا دهند. برای ایجاد سرامیک ها، کاسه ها، بشقاب ها، گلدان ها، کوزه های سایبان و اشیای تدفین مورد نیاز مردم. نجاران ماهر همچنین می‌توانستند تخت‌های صنایع دستی، صندوق‌های ذخیره‌سازی، میز، میز و صندلی‌ها را خوب بسازند، در حالی که برای تزئین کاخ‌ها، مقبره‌ها، بناهای تاریخی و خانه‌های طبقه بالا به نقاشان نیاز بود.

طبقات پایین مصر نیز می‌توانستند فرصت‌ها را کشف کنند. با توسعه مهارت در ساخت جواهرات و فلزات گرانبها و در مجسمه سازی. جواهرات مصر باستان با تزیینات عالی، با تمایل آن به نصب جواهرات در فضاهای تزئین شده، توسط اعضای طبقه دهقان ساخته شده است.

این افراد که اکثریت جمعیت مصر را تشکیل می دادند، در ردیف های مصر نیز حضور داشتند. ارتش، و در برخی موارد نادر، می تواند آرزوی واجد شرایط بودن به عنوان کاتبان را داشته باشد. مشاغل و مناصب اجتماعی در مصر معمولاً از آنجا منتقل می شداز نسلی به نسل دیگر.

با این حال، ایده تحرک اجتماعی به عنوان ایده ای ارزشمند تلقی می شد که هدف و معنا را در زندگی روزمره این مصریان باستان آغشته می کرد، که الهام بخش و پر از محافظه کاری آنها بود. فرهنگ.

در پایین ترین طبقه اجتماعی مصر کشاورزان دهقانی آن بودند. این افراد به ندرت مالک زمینی بودند که کار می کردند یا خانه هایی که در آن زندگی می کردند. بیشتر زمین ها متعلق به پادشاه، نومارک ها، اعضای دربار یا کشیش های معبد بود.

یک عبارت رایج که دهقانان برای شروع استفاده می کنند. روز کاری آنها این بود: "بگذارید برای نجیب کار کنیم!" طبقه دهقان تقریباً منحصراً از کشاورزان تشکیل می شد. بسیاری از آنها به مشاغل دیگری مانند ماهیگیری یا کشتی گردان مشغول بودند. کشاورزان مصری محصولات خود را می کاشتند و برداشت می کردند و مقدار کمی را برای خود نگه می داشتند و در عین حال بیشتر محصول خود را به صاحب زمین می دادند. مردان هر روز در مزارع کار می کردند.

تأمل در گذشته

شواهد باستان شناسی به جای مانده نشان می دهد که مصری ها از همه طبقات اجتماعی برای زندگی ارزش قائل بودند و به نظر می رسید که تا حد امکان از خود لذت ببرند، درست مانند مردم. امروز.

تصویر سرصفحه: Kingn8link [CC BY-SA 4.0]، از طریق Wikimedia Commons