سونگھائي سلطنت ڇا واپار ڪيو؟

اها اولهه آفريڪا جي تاريخ ۾ سڀ کان وڏي سلطنت هئي، جيڪا اولهه ۾ سينيگال درياهه کان اوڀر ۾ مرڪزي مالي تائين پکڙيل هئي، جنهن جي گاديءَ جو هنڌ گاو هو.

حوالو

سنگھائي سلطنت (يا سونگھائي سلطنت)، مغربي سوڊان جي آخري سلطنت، مالي سلطنت جي خاڪ مان اڀري. هن علائقي جي اڳئين سلطنتن وانگر، سونگھائي جو لوڻ ۽ سون جي کاڻ تي قبضو هو.

جڏهن مسلمانن سان واپار کي هٿي وٺرائڻ (جهڙوڪ اتر آفريڪا جا بربر)، اڪثر شهرن جي خوشحال بازارن ۾ ڪولا نٽ، قيمتي ڪاٺيون هيون. کجيءَ جو تيل، مصالحو، غلام، هٿي دانت ۽ سون جو واپار ٽامي، گهوڙن، هٿيارن، ڪپڙي ۽ لوڻ جي بدلي ۾ ٿيندو هو. [1]

مضمون جو جدول

سلطنت ۽ واپاري نيٽ ورڪ جو عروج

تصويري درٻار: رابن ٽيلر www.flickr.com ذريعي (CC BY 2.0)

مالي جي مسلمان حڪمران طرفان دولت ۽ سخاوت جو مظاهرو يورپ ۽ سڄي اسلامي دنيا جو ڌيان ڇڪائي رهيو هو. 14 صدي عيسويء ۾ حڪمران جي موت سان، سونگھائي 1464 جي ڀرسان ان جي عروج جي شروعات ڪئي. [2]

سني علي طرفان 1468 ۾ قائم ڪيل سونگھائي سلطنت، ٽمبڪٽو ۽ گاو تي قبضو ڪيو ۽ بعد ۾ محمد تور (هڪ عقيدتمند) جي جانشين ٿيو. مسلمان)، جنهن 1493ع ۾ اسڪيا خاندان جو بنياد وڌو.

سنگھائي سلطنت جي انهن ٻن حڪمرانن علائقي ۾ منظم حڪومت متعارف ڪرائي. پهرين 100 سالن ۾، اسلام هڪ مذهب جي حيثيت سان پنهنجي انتها تي پهچي ويو، ۽ بادشاهه فعال طور تي اسلامي سکيا کي فروغ ڏنو.

Ture واپار کي بهتر ڪيو، ڪرنسي، ماپن ۽ وزن جي معيار سان. سونگھائي واپار ذريعي دولت حاصل ڪئي، جيئن تهان کان اڳ مالي ۽ گھانا جون سلطنتون.

ڪارگرن ۽ غلامن جي مراعات يافته طبقي سان گڏ، جيڪي فارم مزدورن جي حيثيت ۾ ڪم ڪن ٿا، واپار صحيح طور تي تور جي تحت ترقي ڪئي، جن جي مکيه برآمدات غلام، سون ۽ ڪولا گريبان هئا. اهي لوڻ، گھوڙا، ڪپڙي ۽ عيش و آرام جي سامان جي بدلي ۾ تبديل ڪيا ويا.

سونگھائي سلطنت ۾ واپار

Taguelmoust, CC BY-SA 3.0، Wikimedia Commons ذريعي

Songhai جو عروج واپار تي ٻڌل مضبوط معيشت سان آيو. مالي جي مسلمانن جي اڪثر زيارتن ايشيا ۽ اولهه آفريڪا جي وچ ۾ واپار کي وڌايو. جيئن گھانا ۽ مالي ۾، نائيجر نديءَ سامان جي آمد و رفت لاءِ ھڪ اھم وسيلو ھو.

سنگھائي اندر مقامي واپار کان علاوه، سلطنت ٽرانس-سھاران لوڻ ۽ سون جي واپار ۾ شامل ھئي، جيئن ٻين سامان سان گڏ ڳئون جا گولا، ڪولا نٽ ۽ غلام.

جيئن واپاري صحارا ريگستان مان ڊگھي مفاصلي جي واپار لاءِ سفر ڪندا هئا، تيئن کين واپاري رستي تي مقامي شهرن مان رهائش ۽ کاڌي پيتي جو سامان ملندو هو. [6]

ٽرانس-سهاران واپار رڳو لوڻ، ڪپڙو، ڪولا نٽ، لوهه، ٽامي ۽ سون جي واپار ۽ مٽاسٽا تائين محدود نه هو. ان جو مطلب صحارا جي ڏکڻ ۽ اتر جي سلطنتن جي وچ ۾ ويجھو تعاون ۽ باھمي انحصار پڻ ھو.

جيترو اُتر لاءِ سون ضروري ھو، اوترو ئي صحارا ريگستان مان لوڻ، جيترن ئي ملڪن جي معيشتن ۽ بادشاھن لاءِ اھم.ڏکڻ. اها انهن شين جي مٽا سٽا هئي جنهن علائقي جي سياسي ۽ معاشي استحڪام ۾ مدد ڪئي.

اقتصادي ڍانچي

هڪ ڪلان سسٽم سونگهائي معيشت جو تعين ڪيو. اصل سونگھائي قوم جا سڌا اولاد ۽ امير سڀ کان مٿي هئا، جن جي پٺيان واپاري ۽ آزاد هئا. عام قبيلا ڪاريگر، ماهيگير ۽ ڌاتو ڪم ڪندڙ هئا.

هيٺين ذات جا ماڻهو گهڻو ڪري غير فارمي ڪم ڪندڙ مهاجر هئا جن کي سماج ۾ اعليٰ عهدن تي فائز ٿي سگهي ٿو جڏهن خاص مراعتون ڏنيون وڃن. قبيلي جي نظام جي تري ۾ غلام ۽ جنگي قيدي هئا، جن کي مزدوري ڪرڻ تي مجبور ڪيو ويو (خاص طور تي زراعت).

جڏهن ته واپاري مرڪز جديد شهري مرڪزن ۾ تبديل ٿي ويا جن ۾ عام بازارن لاءِ وڏيون عوامي چوڪون هيون، ڳوٺاڻن برادرين گهڻو ڪري زراعت تي انحصار ڪيو. ڳوٺاڻن مارڪيٽ. [4]

ائٽلانٽڪ سرشتو، يورپين سان رابطو

15 صدي عيسويءَ ۾ پرتگالي اچڻ کان پوءِ ائٽلانٽڪ غلامن جو واپار عروج تي هو، جنهن جي ڪري سونگهائي سلطنت جي زوال پذير ٿي. جيئن ته اهو پنهنجي علائقي جي ذريعي منتقل ڪيل سامان مان ٽيڪس وڌائڻ جي قابل نه هو. غلامن کي ان جي بدران ائٽلانٽڪ سمنڊ پار ڪيو پيو وڃي. [6]

غلام جو واپار، جيڪو 400 سالن کان وڌيڪ عرصي تائين هليو، سونگائي سلطنت جي زوال تي تمام گهڻو اثر ڪيو. افريقي غلامن کي گرفتار ڪيو ويو ۽ 1500 جي شروعات ۾ آمريڪا ۾ غلامن جي حيثيت ۾ ڪم ڪيو ويو. [1]

جڏهن ته پرتگال،برطانيه، فرانس ۽ اسپين غلامن جي واپار ۾ اهم رانديگر هئا، پرتگال پاڻ کي علائقي ۾ پهريون ڀيرو قائم ڪيو ۽ اولهه آفريڪا جي بادشاهن سان معاهدو ڪيو. انهيءَ ڪري، سون ۽ غلامن جي واپار تي ان جي اجارداري هئي.

بحر روم ۽ يورپ ۾ واپار جا موقعا وڌائڻ سان، صحارا پار واپار وڌيو، گيمبيا ۽ سينيگال دريائن جي استعمال تائين پهچ حاصل ڪرڻ ۽ ڊگهين دريائن کي ٻه طرفي ڪرڻ سان. -اسٽينڊنگ ٽرانس-سهارا رستا.

عورت، مرچ، غلام ۽ سون جي بدلي ۾، پورچوگيز گھوڙا، شراب، اوزار، ڪپڙا ۽ ٽامي جا سامان کڻي آيا. ائٽلانٽڪ پار اُڀرندڙ واپار کي ٽڪنڊي واري واپاري نظام جي نالي سان سڃاتو ويندو هو.

ٽڪنڊي وارو واپاري نظام

Isaac Pérez Bolado, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons

Tranangular Trade, or Atlantic Slave Trade, ھڪڙو تجارتي نظام ھو جيڪو ٽن علائقن جي چوڌاري گھمندو ھو. [1]

آفريڪا ۾ شروع ٿي، غلامن جون وڏيون ترسيلون ائٽلانٽڪ سمنڊ پار ڪري آمريڪا (اتر ۽ ڏکڻ آمريڪا ۽ ڪيريبين) ۾ ٻوٽن تي ڪم ڪرڻ لاءِ وڪرو ڪيون ويون.

هي ٻيڙيون جيڪي غلامن کي بند ڪري ڇڏيندا هئا اهي يورپ ۾ وڪرو ڪرڻ لاءِ ٻوٽن مان تمباکو، ڪپهه ۽ کنڊ جهڙيون شيون منتقل ڪندا. ۽ يورپ مان، اهي ٻيڙيون ٺاهيل سامان جهڙوڪ بندوقون، رم، لوهه ۽ نقل و حمل ڪنداڪپڙو جيڪو سون ۽ غلامن جي بدلي ۾ ٿيندو.

جڏهن ته آفريقي بادشاهن ۽ واپارين جي تعاون سان اڪثر غلامن کي مغربي آفريڪا جي اندرين علائقن مان پڪڙڻ ۾ مدد ڪئي وئي، يورپين انهن کي پڪڙڻ لاءِ ڪڏهن ڪڏهن فوجي مهمون منظم ڪيون.

آفريقي بادشاهن کي بدلي ۾ مختلف واپاري سامان ڏنا ويندا هئا، جهڙوڪ گھوڙا، برانڊي، ڪپڙي، ڳئون جا گولا (پيسا طور ڪم ڪيا ويندا آهن)، موتي ۽ بندوقون. جڏهن اولهه آفريقا جون سلطنتون پنهنجي فوجين کي پيشه ورانه فوجن ۾ منظم ڪري رهيون هيون، تڏهن اهي بندوقون هڪ اهم واپاري سامان هيون.

زوال

جڏهن 150 سالن کان پوءِ، سونگهائي سلطنت سڪي وڃڻ شروع ٿي وئي. اندروني سياسي جدوجهد ۽ گهرو ويڙهه، ۽ ان جي معدني دولت حملي ڪندڙن کي لالچ ڏني. [2]

هڪ دفعي مراکش جي فوج (ان جو هڪ علائقو) ان جي سون جي کاڻ ۽ سب سهارا جي سون جي واپار تي قبضو ڪرڻ لاءِ بغاوت ڪئي، اهو مراکش تي حملي جو سبب بڻيو، ۽ سونگھائي سلطنت 1591 ۾ ختم ٿي وئي.

1612 ۾ انتشار جي نتيجي ۾ سونگھائي شهرن جو زوال ٿيو، ۽ آفريقي تاريخ جي سڀ کان وڏي سلطنت غائب ٿي وئي.

نتيجو

جڏهن ته سونگهائي سلطنت پنهنجي زوال کان پوءِ نه رڳو پنهنجي علائقي کي وڌائيندي رهي، پر ان سان گڏ ٽرانس-سهاران رستي تي وسيع واپار به هو. سهارن جو قافلو واپار، گھوڙا، کنڊ، شيشي جو سامان، نفيس ڪپڙو ۽ راڪسالٽ غلامن جي بدلي ۾ سوڊان ڏانھن پھچايو ويندو ھو، جنھن جي بدلي ۾ ٻانھون، ڪُلا، ڪولا نئٽ، مصالحا،