Orta Çağ'da Fırıncılar

Orta Çağ, modern zamanlarla kıyaslandığında sert ve asi görünen bir dönemdi. O uzak zamanlardan bu yana çok yol kat ettik, şükürler olsun. Ancak, belirli ticaretlerdeki temellerin çoğu o zamanlarda kuruldu. Fırıncılık da bu ticaretlerden biri.

Ortaçağ fırıncıları, Ortaçağ'da ekmek temel gıda maddesi olduğu için çok önemliydi. Fırıncılar bir loncanın parçasıydı ve ürettikleri ürünler sıkı bir şekilde denetleniyor ve düzenleniyordu. Fırıncılar, standartlara uygun olmayan herhangi bir ekmek için kamuoyu önünde utandırılabilir veya para cezasına çarptırılabilirdi. Ciddi durumlarda fırınları imha edilirdi.

Ortaçağ'da fırıncılık bugün olduğu gibi sanatsal bir meslek ya da lezzetli bir hobi değildi. Ekmeğin dini kesimlerde büyük tartışmalara neden olduğuna inanır mıydınız? Ya da bazı fırıncıların ağırlık gereksinimini karşılamak için ekmek somunlarına demir çubuklar yerleştirdiğine? Ortaçağ'da fırıncı olmak kolay bir iş değildi. Hatta bazen düpedüz tehlikeli bile olabiliyordu.

İçindekiler

Orta Çağ'da Bir Ticaret Olarak Fırıncılık

Ortaçağ'da fırıncı olmak çok önemliydi, çünkü gıda kaynakları kıttı ve ekmek çoğu zaman birçok evde tek temel gıda maddesiydi. Ortaçağ'daki birçok zanaat gibi, fırıncıların görevleri de ağır işlerden oluşuyordu. Bu zanaat aynı zamanda yüksek güçler tarafından yoğun bir şekilde düzenleniyor ve denetleniyordu. 1267'de Ortaçağ İngiltere'sinde "Ekmek ve Biranın Ağırlaştırılması" yasası uygulandı.

Yasa, satılan bira veya ekmeğin kalitesini, fiyatını ve ağırlığını düzenlemenin bir yolu olarak hizmet etti. Yasayı ihlal etmek sadece ekmek çalmakla sınırlı değildi. Fırıncılar da somunları standartlara uygun değilse cezalandırılırdı.

Yasaları çiğneyenler için de cezalar vardı. Bir resimde, bir fırıncının "suçu" nedeniyle utanç içinde, boynuna bağlanmış somunla birlikte bir kızak üzerinde sokakta sürüklendiği görülüyor. Fırıncıların suçlu bulunduğu en yaygın suçlar, ağırlık yönetmeliğinin ihlali ve undan ödün vermekle (örneğin una kum katmak) ilgiliydi.

Cezalar fırıncının lisansının iptal edilmesinden, para cezasına ve bazen de fiziksel cezalara kadar uzanıyordu. Ağır vakalarda, fırıncının fırını ceza olarak genellikle yok edilirdi. Ortaçağ döneminde fırıncılar bir loncanın ya da kardeşliğin parçasıydı ve onlar tarafından yönetilirdi. 12. yüzyılda kurulan "Londra Fırıncıları İbadethanesi" böyle bir loncanın örneğiydi.

Lonca Sistemi Nedir?

Bir lonca sistemi birçok ticareti yönetir ve düzenler. Bu tür bir sistem Ortaçağ'da ortaya çıkmıştır. Ortaçağ döneminin zorlu zamanları nedeniyle, birçok ticaretin sorunsuz bir şekilde çalışması ve işlemesi için yönetilmesi gerekiyordu. 14. yüzyılda Fırıncılar Loncası, Beyaz Fırıncılar Loncası ve Kahverengi Fırıncılar Loncası olarak ikiye ayrıldı.

Beyaz Fırıncılar Loncası, halk tarafından tercih edilen ancak besin değeri daha düşük olan ekmeklere odaklanırken, Kahverengi Fırıncılar ekmeği daha besleyici bir çeşitliliğe sahipti. 1645 yılında iki lonca birleşerek tek bir şirket oluşturdu. 1686 yılında ise, şirketin bugün hala altında faaliyet gösterdiği yeni bir tüzük yürürlüğe girdi.

Ne Tür Ekipmanlar Kullanıldı?

Orta Çağ'daki fırınlar oldukça büyük, kapalı ve odun ateşiyle çalışan fırınlardı. Büyüklükleri, ortaklaşa kullanılmalarına olanak sağlıyordu. Bu fırınlar pahalı yatırımlar olarak görülüyordu ve dikkatli bir şekilde işletilmeleri gerekiyordu. Fırınların çoğu ayrı bir konutta bulunuyordu, hatta bazıları olası yangın riskinden kaçınmak için şehrin dışında bulunuyordu. Somunları yerleştirmek ve çıkarmak için uzun ahşap kürekler kullanılıyordu.Fırın.

Orta Çağ'da Bir Fırıncının Yaşamından Bir Gün

Günümüz fırıncıları gibi, bir Ortaçağ fırıncısının günü çok erken başlardı. O dönemlerde mevcut olan fırınlar ve ekipmanlar, bir günlük pişirme için hazırlanmanın ve kurulmanın zorlu bir görev olduğu anlamına geliyordu. Mesleklerinin uzun saatleri nedeniyle, birçok fırıncı yerinde yaşıyordu.

Gün doğumundan çok önce uyanan fırıncılar, gün için gerekli olan her şeyi (fırın için odun gibi) toplarlardı. Bazı fırıncılar hamuru kendileri yoğururken, diğerlerinin köylü kadınlar tarafından yoğrulmuş ve şekillendirilmiş somunları kendilerine getirdikleri söylenirdi.

Fırıncı daha iyi bir sosyal statüye sahip değilse, pişirme sırasında dönemin sıradan kıyafetleri giyilirdi. Bu durumda önlük ve şapka giyilirdi. Fırıncının beslenmesi, kendi sosyal statüsündeki herhangi bir kişiyle aynı olurdu. Sadece ekmek ve diğer unlu mamullere erişimleri olduğu için, bu fırıncılara diğerlerinden daha iyi bir yemek hakkı vermezdi.

O dönemlerde basit bir somun ekmeğin nasıl pişirildiğini daha iyi anlamak için IG 14tes Jahrhundert tarafından yayınlanan YouTube videosuna bir göz atın. Bu video size Orta Çağ'da bir fırıncının rutinine bir bakış attıracak. Bu videoyu izledikten sonra fırınınızı hafife almayacaksınız.

Orta Çağ'da Hangi Malzemeler Mevcuttu?

Orta Çağ'ın büyük bir bölümünde ekmek en çok pişirilen ürün olduğundan, çeşitli tahıllar kullanılırdı. Bu tahıllar un haline getirilir ve maya yaygın olarak bulunmadığından, kabartıcı olarak bira veya ale kullanılırdı. Tarihin bu döneminde mevcut olan en yaygın tahıl türleri şunlardı:

• Yulaf
• Millet
• Karabuğday
• Arpa
• Çavdar
• Buğday

Buğday, belirli bölgelerin toprak koşulları nedeniyle Avrupa'nın tüm bölgelerinde bulunmuyordu. "Beyaz ekmek" olarak sınıflandırabileceğimiz ekmeğin yapımında kullanılan buğdayın, öğütüldüğünde daha ince bir dokuya sahip olması nedeniyle diğer tahıllardan daha üstün olduğu düşünülüyordu.

Ne Tür Şeyler Pişirildi?

Fırıncılar tarafından üretilen ürünler tamamen o sırada ellerinde bulunan malzemelere ve taze ürünlere bağlıydı. Orta Çağ ilerledikçe ekmek, kek ve bisküvi çeşitleri de çeşitlendi. Orta Çağ'da satılan en yaygın fırın ürünlerine örnek olarak şunlar verilebilir:

• Beyaz ekmek - Bugünkü beyaz ekmekten farklı olarak, kabartıcı madde olarak saf maya ve rafine buğday unu yerine bira kullanılıyordu.
• Çavdar ekmeği - Çavdardan yapılır. Çok daha iri, sert kabuklu ve daha koyu renklidir.
• Arpa ekmeği - Renk ve doku olarak çavdar ekmeğine benzer ancak arpa kabuğundan yapılır.
• Mayasız ekmek - Herhangi bir kabartıcı madde kullanılmadan yapılan ekmek.
• Kombine ekmek - çeşitli tahılların birleşiminden yapılır.
• Bisküvi - Ekmeğin tamamen sert ve kuru olana kadar iki kez pişirilmesiyle yapılır
• Pasta - bugün bildiğimiz keklerden çok daha yoğun.
• Kıymalı börek - Ekmek kırıntılarından yapılan ve içi koyun veya sığır eti gibi etlerle doldurulan kabuklar.

Tatlı unlu mamuller bugünkü gibi pişirilmiyordu. Bu dönemde yapılan tatlıların çoğu, kek dışında, fırında pişirme gerektirmediğinden, aşçılar genellikle bunları kendileri yapıyordu.

Orta Çağ'da Ekmeğin Önemi

Ekmek gibi gündelik bir ihtiyacın tartışmalara neden olabileceğini düşünmek garip olsa da Ortaçağ'da öyleydi. Hıristiyanlığın birçok kesiminde "İsa'nın bedeni" Efkaristiya (ya da Kutsal Komünyon) sırasında ekmekle sembolize edilir.

Mezhepler kutsal ayin sırasında bu tasvir için hangi tür ekmeğin kullanılması gerektiği konusunda tartışmışlardır. Bu tartışmalar genellikle şiddet eylemlerine ve insanların sapkınlıkla suçlanmasına ve hatta suçlu bulunmasına yol açmıştır. Doğu bölgelerindeki kiliseler ekmeğin sadece mayalı olması gerektiğine inanırken, Roma Katolik kiliseleri mayasız ekmek kullanmış ve sonunda gofret şeklini almıştır.

Roma Katolik kiliseleri kapatıldığında, mayasız ekmek parçaları sokaklara saçılır ve üzerlerinde tepinilirdi. Bir Bizans Kilisesi lideri, mayasız ekmeğin "taş ya da pişmiş kil gibi cansız" olduğu ve "acı ve ıstırabın" sembolü olduğu için Mesih'in bedenini kötü bir şekilde temsil ettiğini savunmuştur.

Mayalı ekmeğin aksine, kabartıcı bir madde içeren ekmek "yükseltilen, yukarı kaldırılan, yükseltilen ve ısıtılan bir şeyi" sembolize ederdi.

Orta Çağ'da Farklı Sosyal Sınıfların Kullanabildiği Unlu Mamuller

Orta Çağ'daki sınıfınız, size sunulan yiyecekleri ve dolayısıyla ne tür ekmek almaya hak kazanacağınızı belirlerdi. Sınıflar Üst, Orta ve Alt sınıf olmak üzere üç bölüme ayrılırdı.

Üst Sınıf, Krallar, Şövalyeler, Hükümdarlar, Soylular ve Üst Din Adamlarından oluşuyordu. Zenginler tarafından tüketilen yiyecekler daha lezzetli ve renkliydi. Mevcut unlu mamullerin en iyilerini yiyorlardı. Ekmekleri rafine undan yapılıyordu ve kek ve turta (hem tatlı hem de tuzlu) gibi diğer pişmiş ikramların tadını çıkarıyorlardı.

Orta Sınıf, alt düzeydeki din adamları, tüccarlar ve doktorlardan oluşuyordu. Alt sınıf ise yoksul çiftçiler, işçiler, köylüler ve serflerden oluşuyordu.

Köylüler artıklarla ve en az rafine edilmiş undan yapılan en sert ekmek somunlarıyla yetinmek zorundaydı. Orta ve alt sınıflar karışık tahıl, çavdar veya arpa ekmeği tüketirdi. Orta sınıf, turta gibi unlu mamuller için et gibi dolgular alabilecek imkânlara sahipti.

Orta Çağ Dönemi Ne Kadar Sürdü?

Orta Çağ, 5. yüzyıldan 15. yüzyılın sonlarına kadar uzanan ve tüm dünyada görülen bir zaman dilimi değildir. Bu döneme ait kayıt ve bilgilerin çoğu Avrupa, Birleşik Krallık ve Orta Doğu gibi yerlerdendir. Örneğin Amerika'da filmlerde, edebiyatta ve tarihi kayıtlarda tasvir edilen bir "Orta Çağ" veya Ortaçağ dönemi olmamıştır.

Sonuç

Orta Çağ'da fırıncı olmak çılgın bir yolculuk gibi görünüyordu. O zamanlardan öğrendiğimiz her şey için ve teknoloji, kolaylık ve beslenme bilgisi açısından ne kadar ilerlediğimiz için minnettar olabiliriz.

Referanslar

• //www.medievalists.net/2013/07/bread-in-the-middle-ages/
• //www.historyextra.com/period/medieval/a-brief-history-of-baking/
• //www.eg.bucknell.edu/~lwittie/sca/food/dessert.html
• //en.wikipedia.org/wiki/Medieval_cuisine