فهرست مطالب
تاریخ‌نگاران در مورد آنچه «آخرین استفاده» می‌دانند متفاوت هستند. برخی بر این عقیده‌اند که تنها مواردی که از سلاح در یک جنگ واقعی استفاده می‌شود به‌عنوان «آخرین استفاده» محسوب می‌شود، در حالی که برخی دیگر معتقدند که حتی اگر سلاح توسط آن نگهداری شود. یک ارتش یا یک لشکر از ارتش، و بخشی از سلاح هایی نیست که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند، به نظر می رسد که هنوز در حال استفاده است.
مشک آخرین بار در طول جنگ کریمه (1853-1856) و جنگ داخلی آمریکا (1861-1865) مورد استفاده قرار گرفت [1].
آنها در حال حاضر توسط هیچ ارتشی به طور رسمی برای استفاده نظامی نگهداری نمی شوند. تفنگ‌ها بسیار تکامل یافته‌اند و تاکتیک‌های جنگی اکنون آنقدر متفاوت شده‌اند که به سادگی در میدان جنگ کاربردی نیستند.
با این حال، بسیاری از مردم هنوز هم در مجموعه های خصوصی مشک ها دارند. اینها سلاح های آماده نبرد هستند که امروزه نیز در صورت نیاز قابل استفاده هستند.
فهرست مطالب
تفنگ ها در جنگ کریمه و جنگ داخلی
در اواسط قرن 19، تفنگ ها، عمدتاً تفنگ های صاف ، سلاح مورد نظر ارتش های سراسر جهان بودند. تفنگ ها وجود داشتند، اما عملکرد محدود آنها آنها را به انتخابی ضعیف در نبرد تبدیل کرد. آنها در درجه اول برای ورزش و شکار استفاده می شدند.
تفنگ الگوی بریتانیایی 1853موسسه اسمیتسونیان، مالکیت عمومی، از طریق ویکی‌مدیا کامانز
این تفنگهای اولیه نیز پر از دهانه بودند، به این معنی که سرعت شلیک پایین بود، اما مشکل بزرگ‌تر مسئله رسوب پودری [2]. متهتفنگ مملو از باروت می‌شود و بار کردن توپ تفنگ را به طور فزاینده دشوار می‌کند و شلیک صحیح تفنگ تقریباً غیرممکن است. در نهایت، کل سوراخ باید به صورت دستی تمیز شود تا سلاح به درستی عمل کند.
مشک ها با این مشکل مواجه نشدند که باعث شد در موقعیت های جنگی موثرتر باشند. با این حال، تفنگ تفنگ، به ویژه ماسک صاف، دقت محدودی به دلیل طراحی بشکه تفنگ صاف داشت.
در دوران جنگ کریمه و جنگ داخلی، یک طراحی لوله جدید توپ Minie را معرفی کرد، یک گلوله تفنگدار برای تفنگ‌ها. اینها بسیار دقیق تر بودند و برد بسیار بیشتری داشتند.
این توسعه طراحی گلوله و لوله تأثیر زیادی بر تاکتیک‌های نبرد داشت و ارتش‌ها مجبور شدند نوع آرایش‌هایی را که در نبرد استفاده می‌کردند و حتی نحوه برخورد با مخالفان در میدان نبرد را تغییر دهند.
در زمان جنگ داخلی، تفنگهای تفنگدار به یک هنجار تبدیل شده بودند - نرخ بارگذاری مجدد بالا، همراه با بهبود دقت و برد طولانی‌تر، آنها را به عنصری ویرانگر در جنگ تبدیل کرد.
طراحی لوله تفنگ این امکان را به آن می داد تا انواع مختلفی از مهمات را شلیک کند. ساده‌ترین آنها توپ‌های تفنگ سربی یا توپ‌های فلزی ساده بودند که ساخت آنها بسیار آسان بود.
فقط به یک قالب گلوله آهنی مهمات نیاز داشت که با فلز مورد نظر پر شود. در زمان جنگ، یک سادهفرآیند تولید برای ساخت مهمات یک مزیت استراتژیک بزرگ بود.
مکانیسم های شلیک
از اواخر قرن 16 تا اواخر قرن 19 و حتی تا اوایل قرن 20 از تفنگ ها در ارتش ها استفاده می شد. در طول تاریخ نظامی ارتش های اروپایی، تفنگ نقش مهمی ایفا کرد و تغییرات و ارتقاء های متعددی را پشت سر گذاشت.
همراه با طراحی لوله و گلوله، مکانیسم بارگیری و شلیک تفنگ های صاف نقش مهمی ایفا کرد. در عملکرد آنها نقش داشته باشد. در طول این مدت طولانی، آنها چندین بار برای مکانیسم شلیک انجام دادند و در نهایت با طرح شلیک روبه‌رو شدند که هنوز هم در اسلحه‌های دستی مدرن استفاده می‌شود.
در ابتدا، ماسک باید به صورت دستی توسط اپراتور یا با کمک یک دستیار روشن می شد. بعداً مکانیسم قفل کبریت [3] توسعه یافت که قابل استفاده بود اما هنوز در شرایط جنگی کارآمد نبود. در دوران تفنگ کبریت، قفل چرخ [4] نیز وجود داشت، اما ساخت آن بسیار گران‌تر بود و هرگز در مقیاس بزرگ برای ارتش یا جنگ استفاده نمی‌شد.
مکانیسم سنگ چخماقمهندس رایانه در ویکی پدیای انگلیسی، دامنه عمومی، از طریق Wikimedia Commons
در اواخر قرن شانزدهم، سنگ چخماق به عنوان وسیله ای برتر برای اشتعال تفنگ توسعه داده شد. در پایان قرن هفدهم، تفنگ سنگ چخماق [5] به هنجار تبدیل شد و ارتشبه طور انحصاری از آنها استفاده کرد.
قفل سنگ چخماق یک فناوری بسیار موفق بود، و این تفنگهای برتر به سبک نظامی نزدیک به 200 سال سلطنت کردند تا زمانی که توسط قفل کلاهک/پرکاشن جایگزین شدند [6]. طراحی و مکانیک قفل ضربی این امکان را برای تفنگ‌ها و تفنگ‌ها فراهم می‌کند که از پوزه‌دار به پرکاشنی حرکت کنند.
زمانی که تفنگ‌ها می‌توانستند شلیک شوند، فوراً از تفنگ‌ها برتری پیدا می‌کنند. رسوب و سرعت آهسته آتش حل شد.
همچنین ببینید: آیا رومی ها در مورد ژاپن می دانستند؟از آن زمان به بعد، تفنگ ها شروع به محو شدن کردند و تفنگ ها به سلاح انتخابی برای ارتش ها و افراد مختلف تبدیل شدند.
تفنگ ها در جنگ جهانی اول
سربازان ایتالیایی در جنگ جهانی 1 سنگر، 1918ارتش ایتالیایی، CC0، از طریق Wikimedia Commons
تمام پیشرفت فنی در تفنگ ها و تفنگ ها انجام شد ساخته شده توسط مهندسان و دانشمندان در اروپا.
جهان اروپا و آمریکای شمالی قدرت مالی لازم برای سرمایه‌گذاری در تحقیقات لازم را داشتند و می‌توانستند این سلاح‌های پیشرفته را تولید کنند، در حالی که کشورهای دیگر نقاط جهان توانایی خرید جدیدترین سلاح‌ها را نداشتند. آنها هنوز به تفنگهای قدیمی‌تر تکیه می‌کردند و ارتقای توپخانه‌شان زمان زیادی طول کشید.
در جنگ جهانی اول، نیروهای یمن و بلژیک هنوز از نسل قبلی تفنگهای ماسکت انفیلد استفاده می‌کردند. طبیعتاً این امر مانع از عملکرد آنها در برابر نیروهایی شد که مجهزتر بودند، اما مهمتر از آن، آنها را ناتوان کرد.مدیریت تاکتیک هایی که مخالفان به دلیل سلاح های برتر خود استفاده کردند.
کشورهای دارای توانایی مالی روی سلاح‌های درجه یک برای سربازان خط مقدم خود سرمایه‌گذاری کردند. رویکرد اصلی در جنگ، تهاجمی بودن و همیشه تهاجمی بودن بود. نیروهای پشتیبان، ذخیره ها و یگان های دفاعی همچنان از تجهیزات نسل قدیمی از جمله تفنگ ها استفاده می کردند.
بعد از جنگ جهانی اول، ارتش ها به پتانسیل تفنگ شکافنده پی بردند و چاره ای جز ارتقاء به جدیدترین سلاح ها نداشتند. در جنگ جهانی دوم، تفنگ‌ها دیگر در جنگ استفاده نمی‌شدند.
همچنین ببینید: کشیشان در قرون وسطینتیجه
مشک‌ها و فن‌آوری مورد استفاده برای نیرو دادن به این سلاح‌ها، پایه‌های سلاح‌های مدرن را پایه‌ریزی کرد، چه تفنگهای کوچک مانند گلوک یا سلاح‌های بزرگ‌تر مانند تفنگ ساچمه‌ای دو لول.
تفنگ‌ها یک دوره طولانی نزدیک به 300 سال داشتند و در این مرحله، چندین تکامل را پشت سر گذاشتند. مکانیسم بارگیری دریچه و قفل کوبه ای هنوز در تقریباً همه سلاح های گرم دستی استفاده می شود.
مفهوم سلاح های پر از دهانه در حال حاضر تقریباً وجود ندارد و سلاح های برتر مانند RPG جایگاه خود را گرفته اند.
1>
